شهید عزیز و گرانقدر علیرضا بهاری فرزند علی‌اوسط در تاریخ بیست و هشتم اسفند ماه سال 1347 در روستای گازران از توابع بخش خنداب (اراک) در یک خانواده مذهبی و انقلابی پا به عرصه وجود هستی گذاشت و در دامان مادری شجاع و با ایمان پرورش یافت. دوران کودکی خود را همچون سایر ایام خوش کودکی به پایان رساند و در سن هفت سالگی با شوق و شعف فراوان و هزاران آرزوی بی‌پایان پا به مدرسه و تحصیل گذاشت. دوره ابتدایی را با وجود مشکلات و سختی‌های فراوان در دبستان روستای گازران به اتمام رساند و مدرک پنجم را با موفقیت اخذ نمود و برای ادامه تحصیل به علت نبود مدرسه راهنمایی در روستای محل سکونت، ناچاراً به خنداب عزیمت نمودند و پس از مدت کوتاهی به علل دوری مسافت و مشکلات، قادر به ادامه تحصیل نشد و علی‌رغم میل باطنی مجبور به ترک تحصیل و در روستا و در کنار پدر مشغول کار کشاورزی شد. در این ایام نوجوانی به خاطر پشتکار و جدیت و تلاش در عرصه کار و تولید و همچنین قدرت تحرک بدنی زبانزد خاص و عام بود. این شهید بزرگوار پس از سپری نمودن دوران پر جنب و جوش نوجوانی، وارد مرحله تازه‌ای از زندگی خود شد و به خاطر جنگ تحمیلی در خود احساس مسئولیت در قبال خاک و میهن اسلامی ‌ایران و دفاع از کیان جمهوری اسلامی ‌می‌نمود، در شش ماهه دوم سال 1365 در قالب نیروهای بسیجی لشکر 17 به جبهه‌های جنگ اعزام گردید و طی این مدت در عملیات مختلف شرکت فعالی داشت. در حین حضور در بسیج و رسیدن به سن هیجده سالگی مشمول خدمت مقدس سربازی شد و با آغوشی باز و خوشحالی وصف ناپذیری به خدمت سربازی اعزام گردید و چون در بسیج آموزش کافی دیده بود مستقیماً به جبهه‏های جنگ اعزام شد و چون علاقه وافری به بسیج و لباس مقدس سپاه داشت به عنوان پاسدار افتخاری به استخدام سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ‌در آمد و این لحظه‏ای بود که در خود احساس مسئولیت دو چندان نمود و به مدت چند سال در جبهه‌های جنگ حضور داشت و در عملیات خیبر در جزیره مجنون در اثر اصابت ترکش‌های خمپاره دشمن بعثی از ناحیه سر، گردن، کتف و پا به شدت زخمی ‌شده بود که ناچاراً جهت مداوا به یکی از بیمارستا‌های تهران منتقل گردید. بعد از چهار ماه و پس از بهبودی کامل و انتظار طولانی خانواده به خانه برگشت و پس از چند روز خانواده ایشان متوجه شدند که وی زخمی ‌شده است. در ادامه حضور در جبهه در عملیات کرکوک، عملیات کربلای چهار و پنج و همچنین در عملیات مرصاد حضوری فعال و غیورانه داشته است. پس از جنگ تحمیلی در سال 1367 همچنان به عنوان پاسدار افتخاری در خدمت نظام مقدس بود و در پادگان‌ها و پایگاه‌های مختلف به آموزش سربازان مشغول بود و هم اکنون سربازانی که تحت نظر این شهید آموزش دیده بودند دائماً از خلوص نیت، بردباری شجاعت و مهربانی ایشان یاد می‌کنند. این شهید چون فرزند اول خانواده بود، خانواده و اقوام انتظار مراسم جشن ازدواج ایشان را داشتند ولی علی‌‎رغم اصرار فراوان به هیچ وجه حاضر به تشکیل خانواده نشد و این به این معنا بود که عشق جبهه و شهادت در وی ریشه دوانیده بود و جبهه و شهادت را بر تشکیل خانواده ترجیح می‌داد و خانواده در اولویت بعدی قرار داشت، انگار در این ایام دنبال گمشده‌ای بود و هیچ توجهی به این دنیای فانی نداشت و دائماً فکر و ذکرش جبهه، شهادت، بسیج و ... بود. پس از سپری شدن این ایام، شهید علیرضا بهاری برای انجام مأموریت به منطقه سرپل ذهاب اعزام شد و پس از مدتی از استقرارشان در تاریخ هشتم مهر ماه سال 1370 در برخورد با مین‌های کاشته شده دشمن به درجه رفیع و عالی شهادت نائل گشت و به جمع سایر شهدای ایران اسلامی‌ پیوست.