بسم رب شهدا و الصالحین

( الَّذِينَ آمَنُوا وَهَاجَرُوا وَجَاهَدُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَةً عِنْدَ اللَّهِ وَأُولَئِكَ هُمُ الْفَائِزُونَ).[1]

اینجانب عبدالله کاظمی خود را در مقابل خون شهیدان مسئول دانسته و عازم جبهه‌های حق بر علیه باطل شدم به قصد اینکه دین خود را به اسلام و قرآن ادا کنم. امت حزب‌الله! به خدا سوگند از آن روزی که عازم جبهه شدم هدفی نداشتم جز رضای خدا. شهدا بر گردن ما خیلی حق دارند. اگر نتوانیم خودمان را درست کنیم شهدا ما را نخواهند بخشید. بیایید دست از نفاق برداریم؛ بیاید به درد هم برسیم؛ بیاید به ریسمان خدا چنگ زنیم و در راه پیروزی اسلام کوشا باشیم. من به عنوان برادر کوچک شما چند نصیحت دارم. تا می‌توانید دنباله‌رو امام(7) عزیزمان باشید و از روحانیت در خط امام(7) دست بر ندارید. ما هرچه داریم از روحانیت و ولایت‌فقیه است. مادر عزیز و پدر مهربانم! شما تا می‌توانید صبر داشته باشید و تا می‌توانید امام(7) را دعا کنید. خواهر عزیزم! سعی کن زینب(h) را سرمشق خود قرار دهی و از آن درس یاد بگیری. برادر عزیزم! از تو می‌خواهم بعد از من اسلحه‌ام را به دست گیری و راهم را ادامه دهی.

همسر عزیزم! از تو یک خواهش دارم؛ سعی کن بعد از مرگ من صبور باشی و اگر فرزندم دختر بود نام او را سمیه و اگر پسر بود نام او را مهدی بگذارید و او را آن‌چنان تربیت کنید که فرد یک حزب‌اللهی شود و این شعار را به او یاد دهید که "حزب‌الله می‌جنگد، می‌میرد، سازش نمی‌پذیرد" به او یاد دهید که پدرش در جنگ با استکبار جهانی به شهادت رسیده است تا فردا ادامه‌دهنده راهم باشد.

پدر و مادر عزیزم! اگر در زندگی شما را ناراحت کردم، مرا ببخشید و همچنین شما مادربزرگ عزیزم و همچنین تو خواهر، برادر و همسر مهربانم! مرا در واشه نزد قبر پسر عمویم به خاک بسپارید. بر اثر نادانی دو روز روزه‌ام را خورده‌ام، آن‌ها را قضا کنید و دوست دارم وصیت‌نامه‌ام را دایی جانم بر سر منبر برای مردم بلند قرائت کند.

1. سوره توبه، 20.