رنگین­کمان­های نور و سرور، طاق و رواقشان برپا بود و شیهۀ اسبان شبرنگ، دل شیشه­ای دشت می­شکافت. شیر زنان شکیبا بذر پایداری می­کاشتند و شهپر مرغ امید را می­آراستند، آن­گاه که از گهوارۀ سپید صبح طفل طراوت برمی­خاست و چشمان شوق آفرینش را به زمزم زمانه می­شست. رشید در بهاری پرگل در پنجم فروردین سال 1342 میان خانواده ای مقاوم و سربلند متولد شد و به فردای پرنقش­ونگار، چشم­گشود. پدر و مادر برای تربیتش همت­گماشتند و سعی داشتند تا از همۀ داستان­های عاشورا برای او بگویند و این­چنین او را رشد می­دادند. نه تنها جسمش بلکه روحش هم بزرگ می­شد. آداب معاشرت را از مادرش که مظهر مهربانی و احترام بود، یادگرفت و بدین ترتیب با احترام به مردم و مهربانی کردن به آن­ها می­بالید. هفت سالش نشده­بود که به مدرسه رفت و تحصیلاتش را آغازکرد.

تازه پانزده ساله شده بود ودر یک تعمیرگاه خودرو کار می کرد که به مجاهدان مجلس اعلای عراق پیوست و مبارزات خویش را آغاز کرد ولی دژخیمان بعثی طاقت حق گویی یک نوجوان را نداشتند ,لذا پس از دستگیری رشید در سال 1359 او را در زندان بغداد به شهادت رساندند. خانواده این شهید والا مقام سالهاست مهمان سرزمین آفتابند.