در پائیز سال 1331 در شهر آشتیان پا به عرصه وجود گذاشت. کودکی که نشان شهادت از همان ابتدا بر پیشانی‏اش مشخص بود. اسم او را ایوب نهادند. کودکی زیبارو و خوش‌سیرت بود. دوران كودكی خیلی سریع گذشت. سال‌های مدرسه طولانی‏ترین زمانی است كه ایوب با خانواده بوده است. شهر كوچك آشتیان با وجود شخصیت‌های مذهبی و علمی ‌مهد پرورش جوانانی چون ایوب شده است. پدران و مادرانی كه سواد قرآنی دارند در خانه‏هایشان کلاس قرآن برگزار می‏كنند و ایوب به همراه پدرش مشهدی غلامحسین به كلاس قرآن می‏رود. ایوب برای ادامه تحصیل به تهران رفت. پذیرش هجرتش به تهران برای خانواده بسیار دشوار بود تحول فكری ایوب برای ما نیز رشدی به همراه داشت. تنهایی ایوب و پیوستن به تحولات سیاسی، اجتماعی آن‌چنان مشغولش كرده بود كه كمتر به آشتیان می‏آمد. هم‌زمان با فعالیت‏های سیاسی در تهران با توجه به علاقه ایشان به ورزش به کشتی روی آوردند و این ورزش را با شوق تمام ادامه می‏دادند. زمانی كه می‌خواست به خدمت سربازی برود به آشتیان آمد. نوارها و اطلاعیه‏های امام خمینی(v) را مخفیانه به همراه داشت.

آنان را با مشورت بزرگان دیگری در ماشینش جاسازی و در مناطق دور و نزدیك پخش كرد. كتاب‏هایش را پیش خانواده امانت گذاشت. متوجه شدیم ایوب از جنس دیگری شده است. دوست داشت به زادگاهش برگردد و در كنار دوستانش به فعالیت بپردازد. ایوب جوانمرد، دلیر، با شهامت و وارسته بود. هدف اسلام ناب را دریافته و رهبری نهضت اسلامی امام خمینی(v) را به خوبی می‏شناخت.

در سال 1356 تئاتر مصعب را با دوستانش به روی صحنه آورد كه حكایت از ظلم و ستم طاغوت و چگونگی قیام را نشان می‌داد. در چنین شرایطی هیچ جایگاهی برایش ایده آل تر از آموزش و پرورش نبود. در مهرماه 1357 به استخدام آموزش و پرورش درآمد. برای بچه‏ها كتاب می‏خرید، به آن‌ها درس می‌داد و آموزش در زمینه‏های مختلف را با عشق آغاز كرد.

درآمدش را هزینه بچه‏های یتیم می‌کرد. مال دنیا را دوست نداشت و مال‏اندوزان را نصیحت می‌کرد و از مرگ نمی‏ترسید و گفته مولا علی(علیهم السلام) را که مرگ خواهی نخواهی، به سراغ انسان می‏آید چه بهتر که در میدان جهاد باشد، همیشه بر زبان داشت.

بادهای پاییزی و برگ‏های خزان‏شده، فروپاشی نظام ستم‌شاهی را مژده می‌داد. هوا كم‏كم رو به سردی می‏گرایید. بادهای تند پاییزی نمی‏توانست از تظاهرات مردمی جلوگیری كند. 7 محرم است، همه مردم دور میدان بازار جمع‌اند. همان حرف‏هایی را می‏زنند كه ایوب در اوایل بیان می‏كرد. صدای ایوب و دوستانش هنوز در گوشم طنین‏انداز است. فریاد الله‌اکبر و یا حسین(علیهم السلام)، مردان را آماده قیام کرده است. روز هشتم محرم مردم از صبح در میدان بازار در حال جمع شدن بودند و این روزی بود که ایوب در 18 آذر سال 1357 در تظاهرات علیه رژیم پهلوی بر اثر اصابت گلوله دژخیمان به شهادت رسید و خونش بر خیابان‏های شهر یادگاری شد. ایوب را در قبرستان عمومی آشتیان به خاک سپردند و بر سنگ قبرش نوشتند، همگان سوره توبه را بخوانند.[1]

1. پله‌های آسمانی، ج3، ص23 – 25.