این کتاب، روایتی مادرانه است؛ روایت زندگی و بالندگی شهیدان احمد و محمود مستعان در دامان خانواده‌ای مذهبی که در راه وطن به شهادت رسیدند. «پرستو علی عسگرنجاد» در بخشی از کتاب چنین می‌نویسد: «این کتاب روایتی است از کنج دل یک مادر شهید؛ از اعماق دلی که خوش است به دو قاب عکس، به دو مزار دوردست؛ به خاطره‌‌هایی که آنها را از صندوقچه یادگاری‌های قلبش بیرون کشید و در دست‌هایم گذاشت تا کلمه شوند. روایت بسیار بود و راوی، بسیارتر. هرکس به قدر کوزه‌ای چشیده بود از این دریا و از زاویه‌ی چشم‌های خودش «احمد و محمود مستعان» را روایت کرد؛ دشوار و ناتوان، به قاعده‌ی ریختن بحر در کوزه‌ای.

این کتاب روایت زندگی بانوی صبور و مقاوم «فاطمه عباسی ورده» مادر شهیدان «احمد»، «علی»، «یونس» و «محمد جوادنیا» است.

در بخش‌هایی از این کتاب می‌خوانید:

«گرچه پدر و مادرم سواد نداشتند اما برادرم سعی کرد تا من با سواد شوم.

آن زمان تنها جایی که برای سواد آموختن دخترها وجود داشت مکتب‌خانه بود.

من مکتب‌ خانه‌های زیادی را تجربه کردم اما شیطنت و بازیگوشی باعث می‌شد که نتوانم شایسته یاد بگیرم.

به معلم مکتب، آبجی می‌گفتیم...».