شهید حسین راهی در دهمین روز از تیر سال ۱۳۴۶ سپیده حیات طفلی پاک‌طینت در خانواده‌ای مذهبی در روستای طرخوان از توابع بخش مرکزی ساوه قدم به عرصه گیتی نهاد. نام فرزند را حسین نهادند تا به برکت این نام مقدس و نورانیت آن، روح حماسی او پرورش یابد. حسین دوران دبستان را در زادگاه خود به پایان رساند و برای ادامه تحصیل به ساوه رفت و در آنجا رحل اقامت گزید ولی مشکلات زندگی موجب شد که نتواند تا سال سوم راهنمایی به درس ادامه دهد و با اعتقاد و ایمان، زندگی را با کار و تلاش توأم ساخت و سه سال در یک شرکت صنعتی مشغول کار شد. در نهضت مقدس اسلامی همگام با مردم رشد و آگاهی خود را به منصه ظهور گذاشت. فریاد عدالت‌خواهی سر داد و مبادرت به توزیع اعلامیه‌های حضرت امام(قدس سره شریف) نمود. در دوران حماسه مقدس با شور و اشتیاق وصف ناپذیری به خدمت سربازی اعزام شد و مدت بیست و هفت ماه تمام در جبهه‌ها نبرد جانفشانی کرد. او خود گفته بود: تا جنگ تمام نشود بعه خانه باز نمی‌گردم. آخرین بار که به مرخصی آمد تنها سه روز در شهر ماند و آهنگ بازگشت به جبهه را سر داد. هنگام خداحافظی با نفسی مطمئن و ضمیری آگاه گفت: شاید این آخرین بار باشد که مرا می‌بینید. او سرباز لشکر 77 خراسان بود و سرانجام در تیر ماه سال ۱۳۶۷ در منطقه فکه بر اثر حمله ناجوانمردانه شیمیایی دشمن، در آتش کین سوخت و به دیدار حضرت دوست نائل گشت.
پیام خانواده شهید:
امت حزب‌الله می‌بایست قدر این خون‌های ریخته شده را بدانند و همیشه از درخت انقلاب که با خون شهیدان آبیاری شده است، حفاظت و پاسداری کنند.[1]
1. اختران فروزان، ص ۱۶۷.
