بند پوتینش را محکم کرد، آر پی جی را تا روی شانه‌اش بالا برد، نگاهش در من گره خورد و بعد از چند جمله‌ی ابتدایی، گفت: متولد چندی؟ و من که همیشه با شنیدن این پرسش، یاد مدرسه و نوشتن پشت عکس‌های آن می‌افتم، جواب دادم: 37، تو متولد چندی؟ کمی فکر کرد؛ من همیشه گمان می‌کردم آقا علی یعنی آقاسیدعلی، باید از من بزرگ‌تر باشد؛ یعنی چهره‌ی آفتاب‌خورده و رنج‌دیده‌اش این را می‌گفت. آقا علی آر پی جی‌اش را پایین آورد و چهار زانو، روی خاک همان جایی که با هم گرم گفتگو بودیم، نشست و همان‌ طور که گاهی از دور، حرکت و دود کم رنگ کامیون‌ها و تانک‌های عراقی را می‌دید، با دست کار کرده و روستایی‌اش، خاک را زیر زانویش آورد و با انگشت، روی زمین، عدد چهل و دو را نوشت. آن وقت بود که من فهمیدم، متأهل بودن آقاعلی و چهره‌ی آفتاب‌خورده و رنجیده از کار او دلیل نمی‌شود که من خود را، با وجود پنج سال سن بیشتر، جوان‌تر از او بدانم. از نگاه و نوای نجیبانه‌اش، از این که گفت: فقط تا دوم راهنمایی درس خوانده است و به عنوان متصدی خدمات مدرسه راهنمایی فاطمیه مرزیجران، کار و تلاش می‌کند، دریافتم که این چشم‌های پر از حیای روستایی، نه با کتاب و کلمه و شغل، که با مردان خون و گلوله و عشق، با فاش بگویم جنگ عجب قرابت و خویشاوندی دیرینه‌ای دارد! مردانی از نوع او که فراتر از، مدرک و مدرسه و کلمه و کتاب‌های قراردادی و دنیایی، با یک لبیک، با یک آری بزرگ که به هیچ درنگ و دریغی نمی‌ماند، آمدند تا جان‌هایشان را در کنار حجم آب‌ها و خاک‌های آتش گرفته، فرهادوار، بر هودج نور، تا طور و طوبی، تا خنکای طلایه‌ی پرواز ببرند. و حالا من دارم همه‌ی آن خاطرات، همه‌ی آن کلام و کلمه را در روشنای ذهنم مرور می‌کنم؛ یعنی می‌شود آدم آن چهره‌ها را که خیلی روشن و آشکار نور باران می‌شدند، فراموش کند؟ هر چه بود پدر و مادر و همسرش را راضی کرده بود. دوری از دختر کوچکش را، به جان خریده بود و در طول مدت یک سال حضورش در جبهه، بعد از شرکت در عملیات گیلانغرب و مدتی خدمت در منطقه عملیاتی مهاباد دلش می‌خواست، شناگر دریای بیکران جنوب شود. برادرش سیدحسین، پیش از او و به عنوان غواص در آتش گلوله و آشوب مجنون، روبروی نی‌های آتش گرفته، در شبی از شعر و اشاره، چکامه‌ی جاودانگی را تلاوت کرده بود. سیدحسین رفته بود و هیچ‌گاه، آری، هیچ‌گاه به خانه‌شان برنگشته بود. برای همین آقاعلی با آمدن به جنوب، راه برادر را در پیش گرفت. آموزش دید و شناکنان تا شهر آبی عشق کوچید. شرایط برای حضور افراد داوطلب در گردان امام حسین(علیه السلام) این بود که متأهل و خانواده شهید نباشد، چون عملیات سختی در پیش بود و درصد شهادت این افراد بسیار زیاد. عمو کاوه پیش از آن به او گفته بود: سید! تو متأهلی، بچه‌ی کوچک داری، از این‌ها که بگذریم برادر شهیدی، من صلاح نمی‌دانم در عملیات غواصی شرکت کنی. و وی بی‌هیچ مجال و درنگی، با دنیایی لبریز از شوق کوچیدن، با خواهش و تمنای عاشقانه گفته بود: وقتی این گونه می‌توانم بهتر انجام وظیفه نمایم، بنابراین چرا، راه برادر شهیدم را ادامه ندهم؟ چرا اینجا بمانم و فرصت را از دست بدهم؟ و بدین گونه سید علی‌اکبر سجادی مرزیجرانی فرزند عبدالله، اعزام شده از اراک در چهارم دی‌ماه 1365، در عملیات کربلای 4 در آب‌های بوارین، جاودانه شد. یازده سال بعد در دی‌ماه سال 1377، وقتی که دخترش فقط نام پدر را شنیده بود و چهره‌ی نجیبش را در چهارخانه‌ی عکس دیده بود، پلاک متبرک پدر را در دست‌های کوچکش فشرد و حرف‌های مادر را که از پدر شجاعش می‌گفت، مرور می‌کرد تا هیچ‌گاه از یادش نرود و همواره بتواند ادامه‌دهنده راه او باشد: پدرت اغلب ذکر دعا و صلوات بر لبش جاری بود. به والدین خود بسیار احترام می‌گذاشت و معتقد بود خداوند متعال به انسان دو دست داده که باید با یک دست به کار خود پرداخت و با دست دیگر به دیگران کمک کرد. و بعد از خوردن غذا ذکر دعایش این بود: خدایا شهادت در راه خودت را نصیب ما بگردان.[1]

1. پله‌های آسمانی، ج1، ص 140 – 142.