شهید والامقام غلامحسین رضایی، شیرمردی دلیر که چون شیری غرنده در بیشه‌زار جبهه‌های ایران‌زمین غرید و با تمام توانش عشق و شجاعت و رشادت را به تصویر کشید. او با تمام توانش در مقابل دشمن ایستادگی کرد و در گوش جهان آواز آزادی و حق‌طلبی سر داد.

شهید غلامحسین رضایی، همسری دلسوز و فداکار بود. مردی که با تمام توانش تلاش می‌کرد تا آرامش اعضای خانواده را فراهم کند و وجودش مایه افتخار همسر بود و نگاهش آرام‌بخش دل اعضای خانواده‌ای که امید به او بسته بودند و تنها تکیه‌گاه زندگی‌شان او بود. پدری فداکار و مهربان بود که امید فرزندانش به دستان پر مهر و قلب رئوف او بود.

پدری که همه تلاشش را برای آرامش و تربیت فرزندان به کار می‌گرفت. او مردی بود که آرامش و راحتی را تنها برای خانواده خود نمی‌خواست و در زمان جنگ تحمیلی لباس بسیج به تن کرد تا برای‌ آبادی و آزادی ایران‌ زمین بکوشد.

شهید غلامحسین رضایی در پنجمین روز از اردیبهشت‌ماه سال 1324 هم‌زمان با طراوت باران‌های بهاری در بندر زیبای ماهشهر در جنوب کشور در خانواده‌ای مهربان و صمیمی‌ متولد شد. او متولد جنوب ایران بود و خون‌گرمی و مهربانی‌اش را از خاک گرم و خورشید فروزان جنوب گرفته بود. او دریا دلی بود که دل دریایی‌اش را از دریای زیبای جنوب گرفته بود.

غلامحسین رضایی در سن هفت‌سالگی وارد دبستان شد و تا سوم راهنمایی درس خواند و موفق به کسب مدرک سیکل شد. پس از آن برای کسب روزی وارد کار شد. کارگر بندر بود و با زحمت فراوان روزی خود را به دست می‌آورد. در سن جوانی ازدواج کرد و زندگی مشترک خود را تشکیل داد. پس از آن صاحب فرزندانی شد که نور دیده و چراغ خانه‌اش بودند و تنها امید زندگی‌شان پدر مهربان و بزرگوارشان بود.

با آغاز جنگ تحمیلی به‌ عنوان بسیجی سپاه بندر امام(قدس سره شریف) در صف مدافعان اسلام قرار گرفت و پس از مدت‌ها نبرد دلاورانه در چهارم تیرماه سال 1367 در جزیره مجنون به درجه رفیع شهادت رسید و پیکر مطهر شهید نزدیک به شش ماه در منطقه نبرد مفقود بود و پس از شناسایی در بیست و پنجم آذرماه سال 1367 در سربند به خاک سپرده شد.