شهید عباسعلی بهادری در یکی از روز‌های خوب خداوند در سال 1348 در روستای میشیجان از توابع شهرستان خمین در خانواده‌ای مذهبی و روستایی که اهل دل بودند و یکرنگ و باصفا دیده به جهان هستی گشود تا انتظار این خانواده تمام شود و خداوند فرزندی سالم و صالح به آن‌ها عطا کند. پدر و مادر خوشحال و خرسند بودند و کمر بسته‌ی این بودند تا او را در بهترین راه‌ها و بهترین انتخاب‌ها بزرگ کنند و تربیتش را در مدار اهل بیت(علیهم السلام) انجام دهند.

دوران کودکی را در کنار پدر و مادر سپری کرد و به تعلیم مفاهیم و معارف الهی پرداخت و توانست در دروس استقامت و ایثار در کنار پدر با نمره‌ی بالا قبول شود تا پای به مدرسه گذاشت و این دوران مصادف بود با روز‌های پر شور انقلاب اسلامی.

بعد از انقلاب و با شروع جنگ تحمیلی به درسش ادامه داد تا توانست تا دوم راهنمایی تحصیلش را ادامه دهد. با دوستانش برای رفتن به جبهه ثبت‌نام کردند. قبل از آن هم ثبت‌نام می‌کردند ولی اجازه رفتن به آن‌ها داده نمی‌شد. دو ماه آموزشی را گذراند ولی هیچ‌گاه از درس و مشقش جدا نبود و فکرش را معطوف به درس می‌کرد. در همان دوران تحصیلش نیز از کار‌های کشاورزی و دامداری همراه پدر ابایی نداشت و کمک کار پدر بود. در کنار کشاورزی نجار خوبی هم بود و استعداد زیادی در این زمینه داشت. مهربان بود و با احترام، به پدر و مادرش با مهربانی برخورد می‌کرد و با آن‌ها بسیار خوب بود، اهل نماز و روزه بود و مشوق اصلی برادران و خواهرانش که در این مسیر از نماز غافل نباشید.

همیشه بعد از برگشتن از جبهه می‌گفت: دعا کنید که لشکریان اسلام پیروز شوند. دوستان خود را برای رفتن به جبهه تشویق می‌کرد و می‌گفت: کاری نکنید تا در مقابل خدای خویش رو سیاه و سرافکنده باشید. برای امام(قدس سره) و سربازان امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) نیز دعا کنید. من اگر برنگشتم اسلحه‌ام را به شما برادران می‌دهم تا جای خالی سربازان را در سنگر‌ها پر کنید و از اسلام و میهن خود دفاع کنید.

شهید عباسعلی بهادری به عنوان بسیجی گردان روح‌الله(قدس سره) به جبهه رفته بود و حدود یک سال نیز در جبهه حضوری فعال داشت تا سرانجام در بیست و دوم اسفند ماه سال 1363 در منطقه‌ی عملیاتی شرق دجله در عملیات بدر بر اثر اصابت ترکش به سرش به شهادت رسید. پیکر مطهرش را در کنار دیگر شهدای روستای میشیجان به خاک سپردند.