بسم الله الرحمن الرحیم

پدر و مادر و خواهران و برادران عزیز و مهربانم، ممکن است وقتی که شما این وصیت‌نامه را می‌خوانید، من در جمع شما نباشم و به تنها هدفم که همان الله است، رسیده باشم. تنها خواهشی که از شما دارم این است که در شهادت من کوچک‌ترین غم و غصه‌ای را به خود راه ندهید و به وصیت‌هایی که من برای شما دارم توجه کنید: وصیت من این است که مبلغ هفت هزار و صد تومان (7100) از شهید غلام‌حسین بابایی (قرض گرفتم) آن را به خانواده او بدهید. دومین وصیت من این است که بعد از شهادت من ناراحت نباشید؛ چون که فرزندتان را در راه اسلام داده‌اید و بعد از شهادت من یک صدا، دست در دست هم دهید و این انقلاب اسلامی عزیزمان را به تمام جهان نشان دهید که انقلاب اسلامی یعنی چه! و با ابرقدرت‌ها مبارزه کنید و نگذارید منافقان در ایران عزیزمان بمانند. همه آن‌ها را ریشه‌کن کنید.

 آی مزدور عراقی با شما هستم! هیچ می‌دانید اینجا کجاست؟

اینجا ایران.

جبهه دزفول، جبهه خون است.

ما ایرانی‌ها آن‌قدر قدرت داریم که تا آخرین نفس با شما بجنگیم.

آن‌قدر قدرت داریم که می‌خواهیم شما را از خاکمان بیرون کنیم.

و آن‌قدر خواهیم کشت تا اسلام پیروز شود و ایران را گورستان شما مزدوران خواهیم کرد.

و با سلاح خودتان علیه خودتان خواهیم جنگید.

از کرخه و شوش دو جوی خون می‌سازیم.

ویرانه شده همه خانه ما؟

کاشانه خود بر روی خون می‌سازیم!

خاطره:

در روزهای آخری که به مرخصی آمده بود، خانواده به محمدناصر گفتند: به دلیل اینکه تو مدت طولانی هجده ماه در جبهه بوده‌ای، حالا برای مدتی هم خود را به تهران منتقل کن! در جواب گفت: من تا زمانی که جنگ ادامه دارد؛ اگر چه خدمت سربازی‌ام هم تمام شود، سنگر را رها نمی‌کنم و تا آخرین قطره خون خواهم جنگید.