بسم االله الرحمن الرحیم

( وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ).[1]

هرگز كسانى را كه در راه خدا كشته شده‏‌اند مرده مپندار بلكه زنده‏‌اند كه نزد پروردگارشان روزى داده مى‌شوند.

... اینکه که کاروان عاشقان قبر اباعبدالله(علیه السلام) از جبهه‌های حق علیه باطل عازم کربلای حسینی(علیه السلام) هستند و می‌روند تا با عزم و اراده راسخ و استوار خود بر آند تا آخرین رشته‌های ظلم و ستم را از بیخ و بن بر کنند، بر خود لازم دانستم که به خیل عاشقانه وارسته از دنیا و به جمع سپاهیان محمد(q) بپیوندم باشد تا با شرکت خود دین خود را نسبت به خون شهیدان ادا نموده باشم و فردای قیامت دیگر پیش روی جوانان 8 1 ساله امام حسین(علیه السلام) روسیاه نباشم.

 و اما شما ای امت شهیدپرور ایران، و ای زنان و مردان با ایمان و ای کسانی که یک عمر می‌گفتید: ای کاش روز عاشورا با حسین(علیه السلام) بودیم و او را یاری می‌کردیم. خداوند شما را مورد امتحان قرار داد تا ببیند کدامتان راست‌گو هستید و کار این جنگ را آن‌قدر به درازا کشاند تا همگی امتحان خود را پس دادند. یک سری صادق بودند و راست‌گو آمدند و جهاد کردند چه با جانشان و چه با مالشان و گروه دیگر دروغ می‌گفتند و حتی از پوست جویی در راه این جنگ و انقلاب مضایقه نمودند. ای جوانان در را جهاد و فی سبیل‌الله به علی‌اکبر(علیه السلام) امام حسین(علیه السلام) اقتدا کنید و پیران ما باید به حبیب بن مظاهر(علیه السلام) و زنان ما باید در کار دین به فاطمه(علیها السلام) و زینب(علیها السلام) و سمیه اقتدا کنند. نکند در بستر مرگ بپوسید و بمیرید بکوشید قبل از آنکه مرگ به سراغ شما بیاید، شما خودتان به سراغ مرگ بروید. نکند زمانی که عده‌ای از جوانان وطن در دل سنگر شهید می‌شوند، شما در بستر گرم بمیرید که علی(علیه السلام) در محراب به شهادت رسید و حسین(علیه السلام) در صحرای داغ و سوزان کربلا..

پدر و مادر عزیزم! امیدوارم که در شهادت من زیاد گریه نکنید و از شما حلالیت می‌طلبم، چون که شما یک عمر زحمت مرا کشیده‌اید و از برادران و خواهرانم می‌خواهم که در راه خدا قدم بردارند. به‌ جز راه خدا راه دیگری نروند و از تمام دوستان و فامیل می‌خواهم که جبهه را خالی گذارند راه شهیدان را ادامه دهند. در ضمن من را در نزدیکی قبر نبی خاک کنید چون ‌که من به دنبال نبی بودم و به راه او رفتم و راه نبی، راه حسین(علیه السلام) بود. در آخر از تمام مردم ده طلب بخشش را دارم.

والسلام علیکم و رحمه‌الله و برکاته.

1. سوره آل عمران، 169.