شهید غلامرضا جلولی فرزند علی‌مردان به تاریخ 1333 در تربت معطر میلاجرد پای افزار رجعت از عدم در قدم كرد و پای در خیمه اقامت نهاد و دل در گرو قیامت قلب والدینش را با حضورش سكینه‌ای گردید و بر راز و درد دلشان دفینه‌ای. مروارید غلطان صدفش ابصار پدر و مادر نواخت و اسب بلوغ به صفا و نبوغ تاخت و به سده شباب آمد. آن گاه در دلش نور از آفتاب عزت و بر جانش سحابی از رحمت پدید آمد و عشق به وطن جام بلورین دلش را تابناك كرد و لطف چمن سینه چاك.

در تقارن با جنگ تحمیلی با خویش اندیشید كه این دنیا خیمه اقامت را نشاید و این اندك متاع ذخیره آخرت را نپاید. پس پای در ركاب جدال آورد و رو به جبهه نمود. آری گلگونه بدنش حله‌ای از حریر و سلبی بی‌نظیر به خود كشید. باده‌ای از شراب شهادت زد و دل در سرای ابدی برد در محضر معبود و معشوق مصداق )عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ).[1] آمد و در تاریخ نوزدهم اردیبهشت ماه سال 1361 در عملیات بیت المقدس خرمشهر جامه بقا یافت و به خیل شهدای همشهری‌اش شهیدان والا مقام: ابوالقاسم آقامحمدی، قربانعلی آقامحمدی، علی محمودی، محمدحسین جلولی، ابوالفضل عاشوری پیوست و در معیتشان روی به وطن نهاد. در تربت وطنش و در سینه مأمنش مكین گردید. او به عنوان بسیجی گردان امام حسن(علیه السلام) از تیپ 22 بدر و در مرحله‌ی سوم عملیات بیت‌المقدس در منطقه عرایض شلمچه به شهادت رسید.

1. سوره آل عمران، 169.