بسم الله الرّحمن الرّحیم

)وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ).[1]

با سلام و با درود بیکران به رهبر انقلاب و تمام رزمندگان جبهه‌های نبرد حق علیه باطل، سخنان خود را شروع می‌کنم. دشمنان اسلام و منافقین ناخلف بدانند و آگاه باشند که من با چشمی باز و عزمی راسخ و آگاهانه در این راه گام‌ برداشتم، تا به ندای حسین(علیه السلام) زمان با ایثار جان خویش لبیک گفته باشم. ای تجاوزگران و ای منافقین، وقتی رهبر می‌گوید: شهادت را برای خود سعادت می‌دانم؛ پس چه باکی از شهادت داریم. من تمام آرزوها را در دل می‌میرانم و فقط عشق شهادت را دارم. آری، چه باکی دارم از شهادت. ای کوردلان و نادانان، شهیدان به تمام مستضعفین جهان اعلام می‌دارند که با ستم‌کاران ستیز کنید که پیروزی از آن شماست.

و سلام بر تو ای مادر عزیز، از تو می‌خواهم که اگر من شهید شدم، هیچ‌گونه ناراحتی در تو ایجاد نشود؛ زیرا حسین(علیه السلام) زمان شهادت را افتخار می‌داند. از تو می‌خواهم که زینب(B)‌وار هم‌چنان استوار باقی بمانی و راه زینب(B) که همان راه انبیاء بود، بپیمایی و ادامه دهی.

و ای پدر عزیز و برادران، از شما نیز می‌خواهم که راه شهیدان را ادامه دهید. به بسیج بروید، برای اعزام به جبهه‌های جنگ (جنگ با کومله، دموکرات، عراق) تا بتوانیم سرزمین و این مرز و بوم اسلامی خودمان را در پناه امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) نگهداری ‌کنیم.

ما زنده از آنیم که آرام نگیریم                  موجیم که آسودگی ما، عدم ماست

ماشاءالله تاریخی

1. سوره آل عمران، 169.