دختر شهید پدر را این‏گونه توصیف می‏کند:

«چند بار می‏خواستند پدرم را ترور کنند. چند بار به منزل رشوه آوردند که قبول نکرد و در پرونده‏های‏شان گذاشت. یک شب هم طنابی انداخته بودند؛ پدرم که خم شده بود که بند کفشش را باز کند و برادر کوچکم هم همیشه وقتی که پدر جلوی در خانه می‏رسید و می‏خواست کفشش را در آورد، بسیار گریه و بی‏قراری می‏کرد که به آغوش پدرم برود، اما طناب به بینی‏اش گیر کرده و روی بینی و پیشانی‏اش را زخم کرده بود. پدر گفت، خدا خیلی به من رحم کرده! می‏خواستند ترورم کنند. روزهای بعد از ازدواجم که برادرم، حسن به جبهه رفته بود؛ یک روز خانه پدر بودم که مادر آقای اسماعیلی زنگ زد و گفت که برادرم مجروح شده است. پدر با همسرم به سردخانه رفت. برادرم حسن را با پسر عمه‏ام آورده بودند. دو روز پیش از آن، به کتف سمت چپ و قلبش تیر خورده و درجا شهید شده بود. دکتر اسماعیلی، دوستش، می‏گفت، حسن توی بغل خودم شهید شد. با هم هم‏سنگر بودند. برادرم با شهید ترکمانی، مرتضی و مصطفی ابراهیم آبادی، که برادر بودند و هر دو شهید شدند، در بسیج شهر صنعتی فعالیت داشتند. پدر خیلی به امر به معروف اهمیت می‏داد، چند بار هم برای این که امر به معروف کرده بود، کتک خورده بود. وقتی به خانه می‏آمد، دکمه‌های پیراهنش کنده بود. با دایی‏ام از سیزده سالگی، در تهران، برای کمک به جبهه آذوقه جمع می‏کردند. اولین بار هم با دایی‏ام به جبهه رفت و بعد که یاد گرفت؛ خودش مرتب به جبهه می‌رفت. شب آخری که می‏خواست برود، من خانه پدرم بودم. خانواده‏ای آبادانی، دخترشان را برای جراحی به تهران برده بودند، وقت برگشت تصادف کرده و برادرشان و یکی از بچه‌های‏شان فوت کرده بود. پدرم آن‌ها را آورده بود خانه تا بستگان‎شان بیایند؛ چون کسی را در اراک نداشتند. برادرم حسن آمد و می‏خواست به جبهه برود. پدرم و شوهرم او را به راه آهن بردند، بدرقه‏اش کردند و برگشتند. روز قبلش مادرم را به خرید برده بود و به خانه مادر بزرگم سر زده بود. اول دبیرستان بود که شهید شد. هر کس مشکلی داشت و فامیل‏هایی که روستا بودند، همیشه حل مشکلات‌شان با پدرم بود. پدرم از روستای سرسختی بود. وقتی پدرم شهید شد، پسر عموی پدرم گفت: بزرگ خاندان جودکی رفت. سنی نداشت، در سن چهل و سه سالگی شهید شد؛ ولی آن قدر به دیگران کمک می‏کرد که همه او را بزرگ خاندان می‏دانستند. هر کس مشکلی داشت، مریضی داشت یا عروسی داشت، پدرم به او کمک می‎کرد. پسر عموی مادرم زخمی شده بود، اهواز بستری بود. پدرم به آنجا رفت. اول خبر شهادتش را داده بودند، اما وقتی پدرم رفته بود، دیده بود که زخمی شده و حالش بد است. او به این دنیا برگشت و حالش خوب شد. هر کس هر کاری داشت، پدرم کارش را پیگیری می‏کرد. هر کجا که بود، پیگیری کارهای فامیل، با پدرم بود.... پدربزرگم کدخدای روستا بود، ولی چون مادر بزرگ اراکی بود، کلاً در اراک زندگی می‌کردیم. پدرم بزرگ شده اراک بود. پسر خاله پدرم در کرهرود توی اداره برق بود. خانم او مادرم را می‏بیند و به پدرم معرفی می‏کند. به خواستگاری می‎روند.... وقتی به خانه می‏آمد، اول برادرم را در آغوش می‏گرفت و بعد لباس‌هایش را عوض می‏کرد. پدر خیلی خوبی بود افسوس که رفت. تقریباً قبل از بمباران کارخانه آلومینیوم، 72 روز قبل از آن، یکی از برادرهایم -حسن- در جبهه شهید شده بود. من هنوز لباس مشکی تنم بود، شب قبل از بمباران پدرم از ماموریت بندرعباس برگشته بود. صبح به کارخانه رفت. روز کاری‏اش نبود. قرار بود بعد از این که برگشت، برای صبحانه نان بگیرد. داخل کارخانه که می‏رود، بمباران هوایی می‏شود. موقعی که هواپیماها آمدند، من خانه خودم بودم. وقتی که شنیدیم کارخانه آلومینیوم را زده‌اند، همراه شوهرم از خیابان راهزان -آیت الله سعیدی- پیاده راه افتادیم به سمت شهر صنعتی. خیلی نگران بودم. انگار به من الهام شده بود که چنین اتفاقی می‏افتد. ماشین‏هایی که جنازه‏ها را حمل می‏کردند، صدای آمبولانس‌ها و شلوغی جمعیت همه جا بود. حتی جنازه‌ها را پشت وانت‌بار حمل می‏کردند. صحنه خیلی عجیب و خیلی ناراحت کننده‏ای بود. به هر حال خودمان را به شهر صنعتی رساندیم و نزد مادرم به خانه رفتیم. مادرم خیلی نگران بود، می‏گفت، خدا به داد خانواده‌هایی برسد که بی‌سرپرست می‏شوند! یکی دو ساعت کنار مادرم ماندم. خیلی نگران بودم. شوهرم رفت خبری از پدرم بگیرد. خودم هم مدام با آلومینیوم‌سازی تماس می‏گرفتم. آن‌ها می‏گفتند آقای جودکی هست، در حال کمک کردن است! با توجه به شناختی که از اخلاق پدرم داشتم، فکر می‏کردم حتماً دارد کمک می‏کند؛ اما خیلی بی‏قرار بودم، نمی‏توانستم یک جا بمانم. بلند شدم به سمت بیمارستان‏ها راه افتادم. وقتی بیرون می‏رفتم، دیدم چند تا از خویشاوندان، نزدیک پار‏کینگ خانه، ایستاده‏اند. گفتم، چیزی شده؟! گفتند، نه چیزی نشده! هر چه اصرار کردم حرفی نزدند، راه افتادم به سمت بیمارستان ولی‌عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف). موقعی که رسیدم جلو بیمارستان، نیروهای پلیس دور تا دور بیمارستان حلقه زده بودند و اجازه نمی‏دادند کسی داخل برود. من به هر نحوی که بود از پشت آمبولانس‎ها خودم را به داخل بیمارستان رساندم. بهت زده از این اتاق به آن اتاق دنبال پدرم می‏گشتم. هر چه گشتم او را پیدا نکردم. بعد رفتم بیمارستان قدس. خیلی شلوغ بود. مردم، همه جمع شده بودند. آنجا هم اجازه نمی‏دادند کسی داخل بیمارستان برود. دور تا دور آن زنجیر بسته بودند. التماس ‏کردم که بگذارند داخل بروم. گفتم، می‌خواهم برم پدرم را پیدا کنم! هر طور شده، به بدبختی، از زیر زمین وارد بیمارستان شدم. رفتم داخل، خیلی شلوغ بود. تمام اتاق‏های بیمارستان را گشتم. گریه می‏کردم و از این اتاق به آن اتاق می‏دویدم و دنبال پدرم می‏گشتم. جلو در یکی از اتاق‏ها خیلی شلوغ بود، دیدم عمویم و یک عده از خویشان همسرم آنجا ایستاده‏اند. پرسیدم: چه شده؟! گفتند، چیزی نشده! وقتی که رفتم داخل دیدم که پدرم روی تخت خوابیده و عمویم و نزدیکان بالای سرش ایستاده‏اند و مدام با دستمال مرطوب لب‏هایش را خیس می‏کنند. پدرم تقاضای آب می‏کرد. من التماس کردم و گفتم، به مادرم خبر بدهید! الان نگران است! شوهرم رفت تا مادرم را بیاورد. من پیش پدرم ماندم. دست که گذاشتم رو ملافه دیدم پای پدرم قطع شده است. بعد مادرم آمد. قوم و خویشان‏مان وقتی دیدند ما خیلی بی‌قراری می‏کنیم ما را به سمت خانه بردند. سر راه مادرم خیلی اصرار کرد که سر قبر برادر شهیدم برویم. رفتیم بهشت زهرا و از بهشت زهرا به سوی خانه رفتیم. قبل از این‌ که به خانه برسیم، به ما اطلاع دادند که پدرم شهید شده است. آن روز پنجم مرداد ماه سال 1365 بود.