بسم‌ الله الرحمن الرحیم

...... وصیتی دارم با شما ای قوم و‌ ای برادران عزیز، ولی چه كنم و چه گویم؟ بهتر دیدم كه سفارش مولایم و رهبر و امامم را بازگو نمایم. او می‌فرماید: من سفارش دهم وصیت فرمایم كه خویشاوندان خود را از صمیم قلب دوست بدارید و به دوستی آنان دل‌خوش و پشت‏گرم باشید. با همه راست بگویید تا از همه راست بشنوید. زبانِ راست‌گو جانِ راستكار و مغزِ راست اندیش از شمشیر كارگرتر و از سكه‌های زرد و سپید معتبرتر و از گوهر شب‏چراغ گران‏بهاتر است.

و اما شما ای برادرانی كه خداوند ما را و شما را مورد آزمایش قرار داده و می‌دهد. بیدار باشید كه كودكان یتیم شما در غم مرگ پدر و بینوایی مادر اشك حسرت بر خاک نیفشانند و خوناب دل ننوشند. نیكو ببینید آن دنیا را كه گنجور هم به تهیدستی می‌بخشد و هم كه از دارایی شما بر زخم دردمندی مرهم می‏گذارد. از ثروت شما جز ‌اندكی نكاهد؛ ولی بر خوشبختی دیگران بسیار بیفزاید. از این زیان ‌اندك كه به درویشان مسكین سود سرشار رساند، رنجور مباشید و سعادت مردم را عزیز و بزرگ بشمارید. شما امروز با یك دست به حمایت خویشان ناتوان خود پیش روید؛ ولی فردا هزاران دست به حمایت شما پیش می‌آیند. آیا باز هم در این سودا زیان دیده‌اید؟ بیایید و نهال عشق خویش را در قلب خویشاوندان خود به ثمر رسانید و از برآوردن آن کام جان شیرین سازید و از شما می‌خواهم هرگز آبروی خویش را در راه زبان خود بر خاك نریزید و به هوش باشید كه هر شنیده‌ای را نتوان گفت و هر گفته‌ای را نشاید باز گردانید و شما از فرزندان ایران، این‌چنین مباشید. آن كار را مكنید كه به آن ناچار شوید و به ناچار لب به پوزش و معذرت بگشایید، بر حال مغلوب رحمت آورید. بخشودن صاحب قدرت زیبنده باشد و بخشیدن به هنگام تنگدستی ایثار است و ایثار شیوه مردان خداست و از میان شما، آن‏ كس از همه خوشبخت‏تر و سپید روزتر باشد كه در این سرای به خاطر آن سرای تدارك كند و تو هم اگر سعادت جاویدان می‏خواهی، تا در این سرای به سر می‏بری، آن سرای را دریاب؛ زیرا آنچه بفرستی از آن تو باشد و آنچه بگذاری به دیگران افتد و اما ای دوست عزیز، مبادا مرگ در لحظه غفلت تو فرا رسد و مگذار كه عمر تو با مردم فاجر و فاسق به سر آید. خدا را بزرگ شمار و دوستان خدا را دوست بدار و از خشم و خشونت بپرهیز. زیرا فَإِنَّهُ جُنْدٌ عَظِیمٌ مِنْ جُنُودِ إِبْلِیسَ. خشم و خشونت شیرازه لشكر شیطان است و هرگز از یاد مرگ خاطر مپرداز، اما بیهوده از خدا مرگ مخواه؛ زیرا بنای زندگی بر تكامل و تعالی است و سزاوار نباشد كه هنوز به سرمنزل مقصود نرسیده، از راه بازمانیم و كمال مطلوب را از دست بدهیم. و اما پدر عزیز، نمی‌دانم چطور تو را به صبر و استقامت دعوت كنم؛ ولی گوش‌های از نامه مولا و آقایمان علی(علیه السلام) به افسر داغ‌دیده خود را برایت انتخاب كرده‏ا‏م. بهتر از آن است كه خودم و شما را به صبر و استقامت دعوت كنم، او می‌نویسد،‌ ای پدر! بر مرگ فرزند عزیز خود اندوهناک شدی و این حادثه جان‌گداز گلوی تو را از زهر ماتم لبریز كرد... .