شهید سیدغلامرضا شمسی در یکم مردادماه سال 1322 در روستای یوسف‌آباد از توابع شهرستان شازند در خانواده‌ای متدین و زحمت‌کش، دیده به جهان گشود. به درس خواندن بسیار علاقه داشت و تا مقطع دیپلم تحصیلاتش را ادامه داد. پس از آن به رسم دین اسلام ازدواج کرد و مسئولیت زندگی مشترک را به گردن گرفت و از این ازدواج دو پسر و یک دختر داشت که شیرینی زندگی را برای‌شان چند برابر می‌کرد. مرد خانواده‌ای که برای امرار معاش خانواده‌اش از هیچ زحمتی فروگزار نمی‌کرد. زحمتکشی در خونش عجین شده بود و نان حلال زینت‌بخش سفره‌هایشان بود.
انسانی مؤمن و با تقوا بود. نماز اول وقت مهم‌ترین رکن عباداتش بود. به مسائل دینی و انسانی بسیار اهمیت می‌داد و همواره به فرزندان و برادران خویش توصیه می‌كرد كه هرگز دروغ نگویید، از نگاه بد دوری كنید، در هنگام سختی و مشقت به خداوند پناه ببرید. دست مستضعفان را بگیرید و به آن‌ها كمك كنید تا خداوند در دنیا و آخرت از شما خشنود و راضی و یار و یاور شما باشد. تلاش می‌کرد تا الگوی خوبی برای برادران و فرزندانش باشد و کودکان خود را به شکلی تربیت کند که دین‌داری اولین اولویت زندگی‌شان قرار بگیرد. بنابراین زندگی‌اش را با ایمان به خداوند و توکل به او پیش می‌برد.
کارگر کارخانه آلومینیوم‌سازی اراک بود و سعی می‌کرد با زحمت فراوان رزق و روزی خانواده‌اش را فراهم کند. اما جنگ آرامش، زندگی، کار و خواب راحت را در زندگی مردم این خاک کمرنگ کرده بود و آسایش ملت متزلزل شده بود. جوانان وطن برای حفظ و حراست از این آب و خاک می‌کوشیدند اما دشمن ناجوانمردانه در میدان نبرد بود و از ریختن بمب‌های خود بر سر مردم بی‌گناه هم کوتاهی نمی‌کرد. شهید غلامرضا شمسی از کاروان شهدای ایران‌زمین جا نماند و خود را به سعادت ابدی رساند.
وی در پنج مردادماه سال 1365 در بمباران هوایی کارخانه به شهادت رسید در حالی که بدن پاره‌پاره‌اش كه مانند جدش اباعبدالله(علیه السلام)؛ سر در بدن نداشت و نیمی از بدنش نیز مفقود شده بود، در گلزار شهدای اراک به خاك سپرده شد. وصیت آن شهید بزرگوار، خدمت به محرومان و نیازمندان، احترام به پدر و مادر، و در همه حال و همه جا خدا را ناظر بر اعمال خویش دانستن، بود.
