روزهای سرد پاییزی با تمام زیبایی‏هایش در حال سپری شدن بود و مژده آمدن زمستان و برف زمستانی در پیش بود که تولد منصور را به علی‌جعفر خبر دادند. علی‌جعفر که گویی در پوست خود نمی‏گنجید، منصور را در آغوش کشید و ذکر اذان و اقامه را با خلوص نیت در گوش فرزند تازه رسیده‏اش قرائت نمود. منصور در سایه پر لطف پدر و مادر تبدیل به جوانی مؤدب شد. با هر كس كه سخن می‏گفت، خنده از روی لب‌هایش ناپدید نمی‏شد و آن‌قدر با دوستان و آشنایان و مخصوصاً خانواده رفتار خوبی داشت كه مورد علاقه همه قرار گرفته بود. تحصیلات ابتدایی و راهنمایی را در زادگاهش پشت سر گذاشت و هم‌زمان به ورزش علاقه داشت و در حد توان و امکانات موجود به ورزش می‏پرداخت. او در رشته وزنه‏برداری موفقیت‏های چشم‏گیری را کسب نمود و در مسابقات استانی حضوری مؤثر داشت. او حتی در خانه هم در ورزش وزنه‏برداری با برادرانش مسابقه می‏داد و آن‌ها را به ورزش توصیه می‏کرد.

در سال دوم متوسطه در حال تحصیل بود که با عضویت در بسیج به جبهه اعزام شد. حضورش در جبهه طولانی نشد و چون از قبل برگزیده بزرگ‌ترین مسابقه زندگی‌اش شده بود تا خوش‌رنگ‌ترین مدال را دریافت کند در پنجم مرداد سال 1361 هنگامی ‌که برای دومین بار به عنوان بسیجی گردان شهید بختیاری از تیپ 17 علی بن ابی‌طالب(علیهما السلام) به میدان‏های نبرد حق علیه باطل اعزام شده بود، در پنجم مردادماه سال 1361 بر اثر اصابت گلوله دشمن ندای حق را لبیک گفت. پیکر این ورزشکار خوش‏اخلاق بر دستان مردم قدرشناس شهر اراک تشییع و در گلزار شهدای زادگاهش آرام گرفت.