از پاک‌دلان باصفای روستای کردیجان بود؛ که در ماه صیام پا به عرصه وجود گذاشت و به نام شهید محراب کوفه، علی(علیه السلام) و به یاد ماه خدا، نام رمضانعلی را برای او برگزیدند. شهرتش با مسما بود یعنی او عبدالله بود که از مولا حسین(علیه السلام) پیروی می‌کرد و عملاً شهادت در راه خدا را برگزید. در تمام مدت زندگی در این جهان کسی از او ناراحتی ندید و عملاً اخلاق حسنه را ترویج کرد و گشاده‌رویی و خوش‌خلقی جزء لاینفک وجود این شهید والامقام شده بود. او در رمضان سال ۱۳۳۸ پا به عرصه هستی نهاد و سند افتخاری شد برای روستای کردیجان. دوران کودکی را در دامان مادری فداکار و متدین و در جوار پدری زحمتکش و خدوم که عمرش را در راه رفاه و آسایش خانواده در سختی و مشقت سپری کرده بود به سر برد و سخت‌کوشی را از این پدر به ارث برد تا به سن مدرسه رسید و چند سال به مدرسه رفت تا خواندن و نوشتن را فرا گرفت ولی فقر مادی نگذاشت که او ادامه تحصیل دهد. بنابراین به یاری معیشت خانواده شتافت و در امر کشاورزی به پدر کمک کرد و همچنان در محافل و مجالس مذهبی شرکت نمود و روح و جانش را در این گونه مجالس آبدیده کرد.

او با ین که در سال 1360 تازه ازدواج کرده بود پس از یک ماه عازم جبهه شد. در مرحله دوم حضورش در مناطق عملیاتی به عنوان بسیجی گردان شهید بختیاری از تیپ 17 علی بن ابی‌طالب(علیهما السلام) سرانجام در حالی که در مصاف با دشمن، رشادت‌ها و مردانگی به خرج داد، در پنجم مردادماه سال 1365 در منطقه عملیاتی پاسگاه زید به فیض عظمای شهادت نائل آمد. پیکر مطهر شهید که در منطقه رزم مفقود شده بود، پس از تفحص در هشتم آبان ماه سال 1374 در زادگاهش به خاک سپرده شد.