شهید اسدالله عبداللهی فرزند چراغعلی، در بیست و پنجم مردادماه سال 1344 در یکی از محله‌های شهر اراک در خانواده‌ای مؤمن و انقلابی، چشم به جهان گشود و زیبایی‌های زندگی را با دیدن چهره پدر و مادر به تماشا نشست. در فضایی پر از مهر و محبت در خانواده بزرگ شد و قد کشید. با علوم دینی و احکام الهی آشنا شد و پای به راهی گذاشت که کمال انسانیت در آن بود. اسدالله، در همان سال‌ها توانست تحصیلاتش را در یکی از دبستان‌های اراک آغاز کند و با سختی‌های زندگی کنار بیاید و با جدیت تا سال اول متوسطه درس بخواند و در این راه کوشا باشد.

با آغاز جنگ تحمیلی، پدر، این اسوه مردانگی و شجاعت، به جبهه رفت و در راه اعتلای وطن در جبهه‌های عملیاتی مریوان به شهادت رسید و حالا نوبت پسر بود که اسلحه افتاده پدر را بردارد و کار ناتمام او را تمام کند. مادرش، پس از شهادت همسر، عشق به خدا را در وجود اسدالله می‌دید و با اعتقاد و علاقه فرزند جوانش را به میدان مبارزه فرستاد و می‌دانست جنگیدن در راه خدا وظیفه است. تصور خانواده‌اش از جنگ تحمیلی، یک جهاد الهی در راه حفظ خاک میهن و حیثیت پیروان ائمه اطهار(علیهم السلام) بود و همچون سایر اقشار مردم عزیز کشورمان، جنگ در مقابل رژیم بعثی عراق را یک جهاد مقدس می‌دانستند که شرکت در آن، فرصتی مغتنم برای ادای تکلیف الهی است.

اسدالله با عضویت در بسیج گام در ادامه راه گذاشت و پس از گذراندن دوره‌های آموزشی نظامی، به جبهه‌های نبرد اعزام شد. او بسیجی گردان شهید بختیاری از تیپ 17 علی بن ابی‌طالب(علیهما السلام) بود که سرانجام پس از دو ماه حضور شرافتمندانه در جبهه، در پنجمین روز از مردادماه سال 1361، در عملیات رمضان در یک نبرد شجاعانه، در کنار بسیاری از هم‌رزمانش در پاسگاه زید به شهادت رسید و با عمل به تکلیف ملی و الهی خود در زمره اولیای خدا و عاشقان لقاءالله جای گرفت و به وصال سرور و سالار آزادگان نائل شد. پیکر مطهرش را که در صحنه نبرد مفقود شده بود، پس از تفحص در چهارم اسفندماه سال 1374 در جوار پدر شهیدش در گلزار شهدای اراک به خاک سپردند.