شهید فرزاد سفیدی در بیستم دی‌ماه سال 1341 در منطقه شوش (تلمبه‌خانه سبزاب شهید زنگنه)، دیده به جهان گشود. او از همان ابتدا زندگی کودکی خوش‌قدم و باهوش بود و دارای عاطفه زیاد و قلبی سرشار از محبت چه نسبت به خانواده‌اش و چه نسبت به دیگران داشت. یکی از نمونه‌های عاطفی او در این سن کم‌، کمک کردنش به یکی از دانش‌آموزان کم‌بضاعت مدرسه بود. به طوری که برای حضور در جلسه امتحان باید به شهر دزفول که با منطقه شرکت نفت حدوداً 25 کیلومتر فاصله داشت، برود. پولی را که برای خرج راه به او می‌دادند به آن فرد تهیدست می‌داد ولی هنگامی‌ که از او سؤال می‌کردند که پولت را چه کرده‌ای؟ پاسخی نمی‌داد و از جواب دادن امتناع می‌کرد. تا اینکه یک روز معلم به خانواده‌اش گفت: خدا او را برای شما نگاه دارد، پول خودش را به یکی از بچه‌های فقیر کلاس می‌دهد.

در سال 1354 به علت انتقال پدرش به شهر اراک از طرف شرکت نفت، دیگر اعضای خانواده نیز همراه پدر به اراک آمدند. در یکی از کوچه‌های قدیمی اراک به نام بارو با زحمت زیاد خانه‌ای اجاره کردند و آن روزگار را به سختی می‌گذراندند. او در این زمان در کلاس اول راهنمایی مدرسه دهخدا قنات نام‌نویسی کرد. در سال 1356 وارد هنرستان فنی اراک شد. ولی او نیز هم چون دیگر هم‌وطنانش که از ظلم و ستم ستم‌شاهی به تنگ آمده بود، به خیابان‌ها رفته و همواره در تظاهرات و راهپیمایی‌ها شرکت داشت و جزء زنجیر داران صف اول به شمار می‌رفت. یک بار توسط جلادان رژیم پهلوی مورد ضرب و شتم قرار گرفت و برای مداوا به منزل یکی از دوستانش رفت چون بیمارستان‌ها دولتی بود و جای امنی برای انقلابیون نبود. او را به طور مخفیانه پرستاری کردند و دکتری را مخفیانه بالای سرش آوردند تا او را مداوا کند.

 روحیه بالایی داشت، کمتر حرف می‌زد و بیشتر گوش می‌داد و وقتی شروع به صحبت می‌کرد همه را مجذوب خویش می‌کرد. بهترین حرف‌ها را می‌زد و در کارهایش بسیار جدی بود. به کتاب نهج‌البلاغه علاقه شدیدی داشت. در سال دوم هنرستان که بود، درس را ترک کرد و با نام‌نویسی در بسیج در دی‌ماه سال 1360 برای آموزش به پادگان امام حسین(علیهم السلام) تهران رفت و بعد از 45 روز آموزش با دیگر هم‌رزمانش به جبهه رفت. حدود سه ماه در جبهه بود و در این مدت در عملیات‌هایی چون فتح المبین و رمضان شرکت کرد که سرانجام در عملیات رمضان در پنجم مردادماه سال 1361 به عنوان بسیجی گردان شهید بختیاری از تیپ 17 علی بن ابی‌طالب(علیهماالسلام) به شهادت رسید. پیکر مطهرش سال‌ها در منطقه جنگی پاسگاه زید عراق مفقود بود و پس از تفحص در اولین روز از اسفندماه سال 1373 گلزار شهدای اراک به خاک سپرده شد.