خلق نیکو و رفتار سرشار از مهربانی‌اش، وی را به نوجوانی محبوب در میان مردم مبدل کرده بود. بزرگوارانه به دیگران و خصوصاً پدر و مادرش احترام می‌گذاشت و با عزت و بزرگ‌منشی، پستی و زودگذر بودن دنیا را به خاطر آنان می‌آورد و از آن‌ها می‌خواست که به آنچه پایدار و ماندنی نیست، دل ندهند و امید نبندند. نامش را حسن گذاشته بودند تا ارادت به مولایش امام حسن(علیه السلام) را نشان دهند.

او در شانزدهمین روز از اردیبهشت‌ماه سال 1344 در شهر اراک و در خیابان البرز در خانواده‌ای مؤمن و انقلابی دیده به جهان هستی گشود. پدرش از کادر شهربانی اراک بود؛ ولی از اصول زندگی‌اش که اسلام و اخلاق و رفتار اسلامی بود، غافل نشده بود. هر چند در روزگار او اسلام رنگ و بویی در نهادهای دولتی نداشت؛ ولی خود را موظف به مراعات آیین مسلمانی کرده بود. مادر، فرزند دلبندش را با عشق و جان در دامان پرورید و با قرآن و آیین اسلام آشنا و سپس برای کسب علم و دانش آماده کرد. حسن، تحصیلاتش را در یکی از دبستان‌های شهر اراک آغاز کرد و توانست تا کلاس ششم ابتدایی درس بخواند و بعد از آن ترک تحصیل کرد و به بازار کار روی آورد و مشغول کار آزاد شد. زندگی آرام می‌گذشت تا زمانی که جنگ آغاز شد و او تصمیم گرفت به سربازی برود. ارتش را انتخاب کرد و چون پدرش نیز نظامی بود و با شرایط نظام آشنا بود، به لشکر 58 ذوالفقار رفت و توانست فعالیتش را آغاز کند. دلیر بود و جوانمرد و رشادت‌هایش را هنوز دوستانش به یاد دارند. او پس از ماه‌ها خدمت صادقانه، سرانجام در بیستمین روز از تیرماه سال 1364 در منطقه دهلران، بر اثر اصابت ترکش خمپاره به سرش به شهادت رسید. پیکر مطهرش را در گلزار شهدای اراک به خاک سپردند.