شهید والامقام اکبر عظیمی، جوانی که چون ستاره‌ای تابان در آسمان ایران‌زمین درخشید و در راه رسیدن به آزادی، جان شیرینش را فدا کرد. مردی که برای رسیدن به قرب الهی از خواسته‌های دنیوی گذشت و بر هوای نفس افسار زد و لایق سعادت شد. نامش اکبر بود و چون حضرت علی‌اکبر(علیه السلام) در اوج جوانی به خاطر ایثار و فداکاری که در وجودش بود، به درجه والای شهادت رسید.

شهید اکبر عظیمی در سال 1345 در روستای زیبای دوجفت از توابع شهرستان شازند در استان مرکزی در خانواده‌ای متدین و نسبتاً پر جمعیت متولد شد. فرزند پنجم خانواده بود و علاوه بر پدر و مادر خواهران و برادران هم او را بسیار دوست داشتند.

روزهای کودکی را میان هم‌بازی‌های خانوادگی‌اش گذراند و بازی‌های کودکانه‌اش را در کوچه‌های روستا به یادگار گذاشت. کودکی شیرین و دوست‌داشتنی که هنوز هم یادش در خاطره‌ها زنده مانده است. درسش را تا پایان ابتدایی خواند و پس از آن ادامه نداد.

پس از فراغت از تحصیل چون پدر و برادران، به شغل شریف کشاورزی پرداخت. روزهای نوجوانی‌اش در دل دشت و صحرا با کارهای کشاورزی سپری شد و دستان زحمتکش او گواهی بر تلاش‌های بی‌شمارش بود. چرا که با تمام توانش زحمت می‌کشید تا چون پدرش به درآوردن نان حلال، عادت کند و زندگی را با روزی حلال بگذراند.

جوانی که در اخلاق و رفتار نمونه بود و مهربانی چون خون در رگ‌هایش غیرت داشت. وجود او مملو از عواطف و احساسات پاک انسانی بود که نشان از انسانیت فراوانش داشت. به نماز و عبادت اهمیت می‌داد و در مراسمات مذهبی روستا شرکت می‌کرد.

زمان سربازی‌اش با زمان جنگ تحمیلی برابر شد و او نیز چون دیگر رادمردان این سرزمین در لباس سربازی به جبهه‌های حق شتافت. به مدت 7 ماه در تیپ یکم از لشکر 77 خراسان مشغول به خدمت شد تا اینکه در بیست و چهارم دی‌ماه سال 1365 در منطقه سومار با اصابت ترکش خمپاره‌ها به بدنش، به درجه والای شهادت رسید و پیکرش در زادگاهش - دوجفت - به خاک سپرده شد.