درود و سلام ملائکه الهی به ارواح پاک و بلند همه شهداء و شهیدی باد که به حقیقت  ﴿وَ لاَ تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتاً بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ‌﴾[1] ایمان داشتند و با پیروی از رهبر خویش به سعادت شهادت، نائل آمدند.

شهید مصطفی ابراهیمی در پانزدهم آذر ماه سال 1339در العماره عراق و در خانواده‌ای ساده و مذهبی دیده به جهان گشود. مشغول تحصیل بود و کودکی­اش را در در آرامش می گذراند. در نوجوانی با جنایات حزب بعث عراق آشنا شد و از همان ایام با ایمان به خدا در مقابل صدامیان مبارزات خویش را آغاز کرد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران و شروع جنگ تحمیلی به پیشمرگان کرد مسلمان پیوست و جهاد مقدس خویش را علیه ظلم و بیداد رژیم صدام گسترش داد.

او با خانواده اش سال ها مهمان مردم استان مرکزی بودند و مصطفی در آن ایام با سپاه و ارتش همکاری نزدیکی داشت و پس از ماه ها خدمت صادقانه هنگامی که از سوی ارتش جمهوری اسلامی ایران به ماموریت اعزام شده بود، در نورروز سال 1371 هنگام درگیری با گروهک های ضد انقلاب در منطقه خانقین به شهادت رسید. پیکر مطهر شهید در منطقه عملیاتی مفقود شد.

1. سوره آل عمران، 169.